Οι "γείτονες" Τούρκοι και οι ιδεολόγοι της ήττας

Στο σημερινό άρθρο, θα απασχοληθώ με μια «δευτερεύουσας» σημασίας είδηση που πέρασε στα ψιλά των ΜΜΕ αν και – κατά την ταπεινή μου γνώμη – όφειλε να είναι υψηλά. Αναφέρομαι στην απόφαση της κυπριακής Δημοκρατίας να μην διεξάγει τη στρατιωτική άσκηση της Εθνικής Φρουράς «Νικηφόρος 2012». Αιτία; Δεν ήθελε η κυπριακή ηγεσία να «επιβαρύνει την ήδη βεβαρημένη σε ένταση περιοχή και να προκαλέσει τους Τούρκους». Η απόφαση αυτή ελήφθη παρά το γεγονός ότι στην πρόσκληση των Ηνωμένων Εθνών να πράξει και η Τουρκία κάτι αντίστοιχο, οι γείτονες (ο Θεός να τους κάνει τέτοιους) δεν απάντησαν εάν θα ακυρώσουν την άσκηση «Ταύρος». Εδώ ακριβώς όμως είναι που κρύβεται ένα μεγάλο μέρος της εθνικής κατάντιας και του δράματος να είσαι Έλληνας. Οι πολιτικές ηγεσίες των δύο χωρών, της Ελλάδας και της Κύπρου, υποχωρώντας σε ένα ανούσιο και παλαιάς κοπής «διεθνιστικό καθωσπρεπισμό» για μια ακόμη φορά κάνουν τα καλά παιδιά, σε μια διαδικασία όμως που θυμίζει το γνωστό λαϊκό απόφθεγμα «χωρίς κέρδος κέρατα». Βαπτίζουμε δηλαδή την πολιτική και διαπραγματευτική μας ανικανότητα ως «εθνικά υπεύθυνη στάση» και στέλνουμε λανθασμένα μηνύματα. Λανθασμένα κατ’ αρχάς στην ελληνική νεολαία, η οποία μεγαλώνει σε μια ψυχολογία ενδοτισμού και εθνικής υποχώρησης. 

Οι Έλληνες εδώ και χρόνια αισθάνονται πως η διεκδίκηση των εθνικών μας συμφερόντων είναι «εθνικισμός», πως μόνο οι ακροδεξιοί ασχολούνται με θέματα άμυνας και πως με μια πασιφιστική αντίληψη και με θεσμολατρεία, όλα τα προβλήματα θα λυθούν. Κι ας είναι το βόρειο κομμάτι της Κύπρου υπό βάρβαρη τουρκική κατοχή. Κι ας εξισώνουν οι γραφειοκράτες του ΟΗΕ και – πολύ χειρότερα – της Ε.Ε. την Ελληνοκυπριακή με την Τουρκοκυπριακή μεριά. Κι ας πιέζεται η Ελλάδα κάθε ημέρα με τις παραβιάσεις του FIR της. Το δεύτερο λάθος μήνυμα που οι κυβερνήσεις μας στέλνουν όμως είναι προς τους παγκόσμιους θεσμούς. Τί λέμε δηλαδή εδώ και τόσα χρόνια; Πώς οι Έλληνες για μια ακόμη φορά ως είθισται, θα υποχωρήσουμε μπροστά στην υπερδύναμη Τουρκία. Πώς για μια ακόμη φορά είμαστε αδύναμοι, πως για μια ακόμη φορά φοβόμαστε. Όταν όμως ένα μικρό έθνος φοβάται το μεγάλο, όταν για μια ακόμη φορά χάνουμε τον αγώνα από τα …αποδυτήρια, να μην κλαίμε μετά γιατί κανείς δεν νοιάζεται για τα δίκαια μας. Να μην κλάψουμε αύριο εάν χάσουμε μια βραχονησίδα ή ένα νησί. Οι παραπάνω τακτικές ήττας, δυστυχώς είναι μια κακή κληρονομιά μιας αριστερόστροφης πολιτικής ιντελιγκέντσιας η οποία επί σαράντα χρόνια καλλιεργεί έναν θολό ως προς τη σύλληψη και τους στόχους του διεθνισμό. Είναι ένα μέρος της αριστεράς που απώλεσε τα εθνικά αντανακλαστικά της και από τους αγώνες υπέρ της Κύπρου, της εθνικής ανεξαρτησίας, του ΕΑΜ ΕΛΑΣ πέρασε στην έννοια για τους Παλαιστίνιους κι όχι στη μέριμνα για τη διασφάλιση των εθνικών κεκτημένων. Είναι οι άνθρωποι που περισσότερο κόπτονται για τη Γάζα παρά για το όνομα της Μακεδονίας. Που τους νοιάζει «εδώ και τώρα» η πολιτική του Ισραήλ απέναντι στη Χαμάς όμως απαξιώνουν οποιονδήποτε μιλήσει για την τουρκική και αλβανική ιμπεριαλιστική πολιτική. Είναι οι άνθρωποι που κάλυψαν με δήθεν ιδεολογικό επίχρισμα την ήττα στα Ίμια και την υποστολή της σημαίας σε ελληνικό έδαφος, που δεν αναζήτησαν τους υπεύθυνους της παράδοσης ενός συμμάχου μας, του Οτσαλάν, στους Τούρκους, που έγραφαν και φώναζαν περί διεθνούς απομόνωσης εάν οι Ελληνοκύπριοι ψήφιζαν κατά του σχεδίου Ανάν ή αν ο Καραμανλής έβαζε βέτο στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Αυτοί όμως οι ιδεολόγοι της ήττας είναι που πρώτοι από όλους απολαμβάνουν τους καρπούς των αγώνων άξιων Ελλήνων, τους οποίους μάλιστα σε τηλεοπτικές – προχώ εκπομπές αποδομούν εντέχνως. Είναι τα τυπάκια εκείνα που έβγαλαν σφαγέα τον Κολοκοτρώνη (λες και σε έναν πόλεμο δεν θα υπάρξουν και σφαγές), είναι οι τύποι που παρουσιάζουν τον Καραϊσκάκη ως ιδιοκτήτη σουβλατζίδικου και που αν κάποτε η Τουρκία έκανε επίθεση κατά της χώρας μας θα τρέχανε να πάρουνε τρελόχαρτο για να αποφύγουν τη στράτευση. Είναι οι χαχαχούχηδες που κάνουν πλάκα με εθνικά σύμβολα, που καίγανε τη σημαία στον Άγνωστο Στρατιώτη και που τώρα μας κάνουν και μαθήματα για το πώς είναι να είσαι «προοδευτικός» και «Ευρωπαίος». Σε μια Ευρώπη όμως που όλες οι χώρες κοιτούν το εθνικό τους συμφέρον, που ο οικονομικός ιμπεριαλισμός είναι υπαρκτός, εμείς θα αφήσουμε τους παραπάνω να κοιμούνται και να ονειρεύονται. 

[Του Δημ. Μαρκόπουλου από protothema.gr]

Τμήμα ειδήσεωdefencenet.gr